Sürebildiği kadar sürsün, bıraktım direnmenin kasılmalarını. Emindim bulunduğum ortam, içimden daha soğuk, daha derin olamazdı. Ne anısını, ne de zamanını hatırladığım o ufacık hata.
Sarsam hayatımın filmini en başa, yine fark edemediğim o küçücük nokta. Şimdi beni baştan aşağıya kapladı karanlığa. Daha ne kadar büyüye bilecekti ki zaten. Aştığı zihnimin incecik mantık sınırını, bulduğu ilk çatlaktan attı kendini dışarıya.
Kontrolünü kaybettiğim istemsiz hareket eden uzuvlarımın, çırpınışları son buldu. Artık o ´´AN`` içindeyim. Bir başıma mutsuz, umutsuz.
Peki neden bu kadar berrak görüntüler, donmuş gözlerimde? Neyi hatırlamaya çabalıyorlar! İnatla tutunmaya anılara. Olmayan çözümü bulmaya.
Soğuk, içim ölüm gibi soğuk. Vaz geçen hayat kırıntılarım havada uçuşmakta. Izdırap yok, çelişki yok. Tanımadığım tatlar yok. Düşünmek de...
Cok güzel yazmissinnnn 💕😊🌼
YanıtlaSilTeşekkür ederim ^.^
Silİçine Kafka mı kaçmış sanki?:)
YanıtlaSilhahahaa! Bilemedim bende bir anda geldiler ve gittiler ^.^
SilVay canına!Uzun zamandan sonra bu kadar etkileyici bir deneme okudum.İliklerime kadar hissettim sanki ikilemini.Devamını bekliyorum :)
YanıtlaSilTeşekkür ederim ^.^ Beğenmenize sevindim. Pek sık çıkmasa da bu tür şeyler benden, oluştukça aktarmaya çalışacağım.
SilÇok beğendim! Çok güzel bir anlatım:)
YanıtlaSilTeşekkür ederim ^.^
Sil